25 χρόνια μετά τον ιστορικό χιονιά της Θεσσαλονίκης

Αφιέρωμα: 25 χρόνια μετά τον ιστορικό χιονιά της Θεσσαλονίκης

Μπορεί τα τελευταία χρόνια η Θεσσαλονίκη να στερείται διατάξεων που φέρνουν χιονοπτώσεις στην πόλη, τα προηγούμενα χρόνια..
όμως οι χιονοπτώσεις δεν ήταν σπάνιο φαινόμενο. Στην κορυφή τέτοιου είδους κακοκαιριών κατά την πρόσφατη ιστορία της πόλης, βρίσκεται ο ιστορικός χιονιάς του 1988.

Οι Θεσσαλονικείς που τον έζησαν τον θυμούνται καθώς το ύψος του χιονιού ήταν πρωτοφανές και τα προβλήματα ακόμα και στο κέντρο της πόλης κράτησαν για μέρες.

Η χιονόπτωση ξεκίνησε το πρωί της 16ης Δεκεμβρίου με τρομερή ένταση και σταμάτησε τα χαράματα της 18ης. Η χιονόπτωση ήταν σφοδρή καθόλη της διάρκεια του διημέρου εκτός από μερικά μικρά χρονικά διαστήματα όπου σημειώθηκε ύφεση των φαινομένων.

Αποτέλεσμα της χιονόπτωσης ήταν το ύψος στο κέντρο της Θεσσαλονίκης να φτάσει τους 70-80 πόντους, ενώ στα γύρω ορεινά ξεπερνούσε τα 2 μέτρα. Οι αστικές συγκοινωνίες ακόμα και στο κέντρο της πόλης σταμάτησαν για 2 μέρες, ενώ τα σχολεία σε ολόκληρο τον νομό έκλεισαν για μια εβδομάδα.

Αξίζει να σημειωθεί οτι η ΕΜΥ την προηγούμενη ημέρα της χιονόπτωσης προέβλεπε βροχές και καταιγίδες για την πόλη της Θεσσαλονίκης. Τελικά αυτές οι βροχές μετατράπηκαν σε χιονοπτώσεις εξαιτίας οριακών αλλαγών της θερμοκρασίας.

Χάσατε τα αρχεία από τον υπολογιστή σας; Ηρεμήστε, βρήκαμε τη λύση να τα επαναφέρετε!

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΚΑΙ 13

Πριν τον 19ο αιώνα, ο αριθμός 13 θεωρούνταν γενικά ως «φέρων κακή τύχη». Την ίδια εικόνα είχε και η Παρασκευή αν και δεν υπήρχε κάποια σχέση μεταξύ των δύο. Η πρώτη αναφορά σε μία «Παρασκευή και 13» έγινε μάλλον στις αρχές του 19ου αιώνα. Από πού όμως προήλθε αυτή η δεισιδαιμονία Όλα φαίνεται να ξεκίνησαν από την Νορβηγία. Σύμφωνα με το μύθο, στη Valhalla ο θεός Odin είχε οργανώσει ένα δείπνο προς τιμήν 11 θεών, των πιο στενών του φίλων από το νορβηγικό πάνθεον. Όμως ο κακός και άτακτος θεός Loki, οργισμένος που δεν τον είχαν προσκαλέσει, αποφάσισε να εμφανιστεί απρόσκλητος, ως ο 13ος καλεσμένος. Ο Loki ξεγέλασε τον τυφλό θεό του χειμώνα Höðr, ο οποίος σκότωσε τον αδελφό του Badler, τον αγαπημένο θεό του κακοκαιριού και γιο του θεού Odin. Έτσι, ο αριθμός δεκατρία χαρακτηρίστηκε ως άτυχος, λόγω της δυσοίωνης περιόδου πένθους μετά την απώλεια των ισχυρών θεών από τον ανεπιθύμητο 13ο επισκέπτη. Για κάποιο λόγο, ο αριθμός «12» εμφανίζεται σε πολλούς πολιτισμούς ως ένας «πλήρης» αριθμός : Ένα έτος έχει 12 μήνες, στην αστρολογία, ο ζωδιακός κύκλος χωρίζεται σε 12 ίσα τμήματα, στα γνωστά ως ζώδια, οι θεοί του Ολύμπου ήταν 12, ο Odin στην νορβηγική μυθολογία είχε 12 γιους, 12 ήταν και οι άθλοι του Ηρακλοί και 12 ήταν οι φυλές του Ισραήλ. Στο Χριστιανισμό, ο Ιησούς προδόθηκε από έναν από τους δώδεκα Αποστόλους του, τον Ιούδα, που ήταν και εκείνος ο 13ος επισκέπτης που έφτασε στο Μυστικό Δείπνο . Έτσι, ο αριθμός «13» αριθμεί το διαμελισμό του τέλειου κύκλου που οδηγεί στην ασυμμετρία και το χάος. Φέρει το στίγμα της ατυχίας και της κακής τύχης που γνωρίζουμε μέχρι και σήμερα. Γιατί Παρασκευή; Η Παρασκευή από μόνη της θεωρείται αρνητική ημέρα καθώς η Εύα πρόσφερε το μήλο στον Αδάμ, ενώ ξεκίνησε και η μεγάλη πλημμύρα από την οποία σώθηκε μονάχα ο Νώε και η οικογένειά του. Στην Αμερική στα τέλη του 19ου αιώνα κρεμούσαν τους θανατοποινίτες. Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια η επικρατέστερη άποψη είναι ότι η δεισιδαιμονία για την Παρασκευή και 13 προήλθε από την εντολή για τη σύλληψη των ιπποτών του Τάγματος των Ναϊτών, που έγινε την Παρασκευή 13 Οκτωβρίου 1307. Οι προκαταλήψεις και οι φόβοι γνωστοί: Στην Αμερική οι περισσότεροι ουρανοξύστες και ξενοδοχεία δε διαθέτουν δέκατο τρίτο όροφο. Με εξαίρεση, ωστόσο, το Empire State Building και το Waldorf-Astoria Hotel στη Νέα Υόρκη που διαθέτουν 13ο όροφο. Μόνο Έλληνες και Ισπανοί, πάντως, έχουν ως γρουσούζικη μέρα την Τρίτη και 13, ενώ οι υπόλοιποι δυτικοί έχουν την Παρασκευή και 13. Στην Ελλάδα έγινε γνωστή με την ομώνυμη ταινία τρόμου «Παρασκευή και 13».

ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΗ ΒΡΥΣΗ ΜΕ ΚΡΥΟ ΝΕΡΟ

Μια βόλτα στο Καπάνι

Μπαχάρια και καρυκεύματα, χρώματα και μυρωδιές, υφάσματα και κλωστές.
Δρομάκια και στενά οδηγούν σε κάθε λογής εμπορεύματα πάνω σε πάγκους αυτοσχέδιους, μία γειτονιά στο κέντρο της πόλης που έχει τους δικούς της κανόνες και κώδικες. Μία γειτονιά που τη διασχίζουν περαστικοί, καθώς μπλέκονται ανάμεσα στους χαρακτηριστικούς θορύβους των πωλητών και στις καμάρες των διώροφων κτισμάτων. Σοκάκια, στρωμένα με τους χαρακτηριστικούς κυβόλιθους, ξετυλίγονται κάτω από τέντες και στέγαστρα προφυλάσσοντας τους περαστικούς, που ποτέ δεν μένουν, μόνο στέκονται για λίγο και μετά αποχωρούν. Όλοι έρχονται για λίγο σε αυτή τη γειτονιά, περνούν και απομακρύνονται, δίνουν και παίρνουν. Ένα αλισβερίσι, μία διαπραγμάτευση τιμών, που οδηγεί πάντα σε κερδισμένους. Στην αλευραγορά, όπως είναι η ελληνική ονομασία της, ή αλλιώς Καπάνι εξελίσσεται η εμπορική δραστηριότητα της Θεσσαλονίκης εδώ και αιώνες. Διαφορετικοί άνθρωποι αλλά με τις ίδιες ανάγκες. Διαφορετικές εποχές αλλά σχεδόν τα ίδια εμπόδια και δυσκολίες.
Η παλιότερη υπαίθρια αγορά της πόλης, χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία κατασκευής, μόνον κάποιες γραπτές αναφορές του 1498 υποδηλώνουν την ύπαρξή της τη χρονιά εκείνη. Μία αγορά που καταστράφηκε πλήρως δύο φορές από πυρκαγιά, το 1889 και το 1917, ενώ ο σεισμός του 1978 άφησε την αγορά κλειστή για αρκετό χρονικό διάστημα. Ξεκίνησε ως αγορά σιτηρών και αλεύρων, αλλά στις αρχές του 20ού αιώνα προστέθηκαν και άλλα είδη εμπορευμάτων, κυρίως ασβέστης από το γειτονικό Ασβεστοχώρι, σκεύη, τρόφιμα αλλά και μικρά ζώα. Χαρακτηρίστηκε στις 31 Μαρτίου του 1987 ως ιστορικός τόπος με συγκεκριμένους αρχιτεκτονικούς τύπους καταστημάτων, στενομέτωπα, διώροφα με εσωτερικές σκάλες και τοξωτά παράθυρα. Ο σημερινός σχεδιασμός της με τη μορφολογική ομοιογένεια των κτισμάτων της καλύπτει ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο με το δρόμο της Βενιζέλου στα δυτικά, τη Χαλκέων στα ανατολικά, την Εγνατία οδό στο βορρά και την Ερμού στο νότο.
Κυρίαρχο στοιχείο της αγοράς οι άνθρωποι που κινούνται ανάμεσα από πάγκους και προϊόντα. Η λειτουργία της αγοράς σχετίζεται κυρίως με το φαγητό, μία διαδικασία πολιτισμού που εξελίσσεται μέσα στο χρόνο. Μία ανατολίτικη ατμόσφαιρα επικρατεί ακόμη και σήμερα, όταν διασχίζει κανείς το Καπάνι. Αρώματα μπαχαρικών και βοτάνων, φρεσκοαλεσμένος καφές που μοσχοβολά, ψίθυροι και κουβέντες των περαστικών μπερδεύονται με τις φωνές των πωλητών, ενώ πιο πέρα οι ήχοι των εργαλείων από τα ψαράδικα και τα κρεοπωλεία. Η αυθεντικότητα ενός κόσμου που εξελίσσεται μέσα στο χρόνο. Μία περιπέτεια από εικόνες, χρώματα, στενά και αψίδες, που αποτελεί γνωριμία με την κουλτούρα και τη γοητεία αυτής της πόλης.