Μπαχάρια και καρυκεύματα, χρώματα και μυρωδιές, υφάσματα και κλωστές.
Δρομάκια και στενά οδηγούν σε κάθε λογής εμπορεύματα πάνω σε πάγκους αυτοσχέδιους, μία γειτονιά στο κέντρο της πόλης που έχει τους δικούς της κανόνες και κώδικες. Μία γειτονιά που τη διασχίζουν περαστικοί, καθώς μπλέκονται ανάμεσα στους χαρακτηριστικούς θορύβους των πωλητών και στις καμάρες των διώροφων κτισμάτων. Σοκάκια, στρωμένα με τους χαρακτηριστικούς κυβόλιθους, ξετυλίγονται κάτω από τέντες και στέγαστρα προφυλάσσοντας τους περαστικούς, που ποτέ δεν μένουν, μόνο στέκονται για λίγο και μετά αποχωρούν. Όλοι έρχονται για λίγο σε αυτή τη γειτονιά, περνούν και απομακρύνονται, δίνουν και παίρνουν. Ένα αλισβερίσι, μία διαπραγμάτευση τιμών, που οδηγεί πάντα σε κερδισμένους. Στην αλευραγορά, όπως είναι η ελληνική ονομασία της, ή αλλιώς Καπάνι εξελίσσεται η εμπορική δραστηριότητα της Θεσσαλονίκης εδώ και αιώνες. Διαφορετικοί άνθρωποι αλλά με τις ίδιες ανάγκες. Διαφορετικές εποχές αλλά σχεδόν τα ίδια εμπόδια και δυσκολίες.
Η παλιότερη υπαίθρια αγορά της πόλης, χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία κατασκευής, μόνον κάποιες γραπτές αναφορές του 1498 υποδηλώνουν την ύπαρξή της τη χρονιά εκείνη. Μία αγορά που καταστράφηκε πλήρως δύο φορές από πυρκαγιά, το 1889 και το 1917, ενώ ο σεισμός του 1978 άφησε την αγορά κλειστή για αρκετό χρονικό διάστημα. Ξεκίνησε ως αγορά σιτηρών και αλεύρων, αλλά στις αρχές του 20ού αιώνα προστέθηκαν και άλλα είδη εμπορευμάτων, κυρίως ασβέστης από το γειτονικό Ασβεστοχώρι, σκεύη, τρόφιμα αλλά και μικρά ζώα. Χαρακτηρίστηκε στις 31 Μαρτίου του 1987 ως ιστορικός τόπος με συγκεκριμένους αρχιτεκτονικούς τύπους καταστημάτων, στενομέτωπα, διώροφα με εσωτερικές σκάλες και τοξωτά παράθυρα. Ο σημερινός σχεδιασμός της με τη μορφολογική ομοιογένεια των κτισμάτων της καλύπτει ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο με το δρόμο της Βενιζέλου στα δυτικά, τη Χαλκέων στα ανατολικά, την Εγνατία οδό στο βορρά και την Ερμού στο νότο.
Κυρίαρχο στοιχείο της αγοράς οι άνθρωποι που κινούνται ανάμεσα από πάγκους και προϊόντα. Η λειτουργία της αγοράς σχετίζεται κυρίως με το φαγητό, μία διαδικασία πολιτισμού που εξελίσσεται μέσα στο χρόνο. Μία ανατολίτικη ατμόσφαιρα επικρατεί ακόμη και σήμερα, όταν διασχίζει κανείς το Καπάνι. Αρώματα μπαχαρικών και βοτάνων, φρεσκοαλεσμένος καφές που μοσχοβολά, ψίθυροι και κουβέντες των περαστικών μπερδεύονται με τις φωνές των πωλητών, ενώ πιο πέρα οι ήχοι των εργαλείων από τα ψαράδικα και τα κρεοπωλεία. Η αυθεντικότητα ενός κόσμου που εξελίσσεται μέσα στο χρόνο. Μία περιπέτεια από εικόνες, χρώματα, στενά και αψίδες, που αποτελεί γνωριμία με την κουλτούρα και τη γοητεία αυτής της πόλης.
Δρομάκια και στενά οδηγούν σε κάθε λογής εμπορεύματα πάνω σε πάγκους αυτοσχέδιους, μία γειτονιά στο κέντρο της πόλης που έχει τους δικούς της κανόνες και κώδικες. Μία γειτονιά που τη διασχίζουν περαστικοί, καθώς μπλέκονται ανάμεσα στους χαρακτηριστικούς θορύβους των πωλητών και στις καμάρες των διώροφων κτισμάτων. Σοκάκια, στρωμένα με τους χαρακτηριστικούς κυβόλιθους, ξετυλίγονται κάτω από τέντες και στέγαστρα προφυλάσσοντας τους περαστικούς, που ποτέ δεν μένουν, μόνο στέκονται για λίγο και μετά αποχωρούν. Όλοι έρχονται για λίγο σε αυτή τη γειτονιά, περνούν και απομακρύνονται, δίνουν και παίρνουν. Ένα αλισβερίσι, μία διαπραγμάτευση τιμών, που οδηγεί πάντα σε κερδισμένους. Στην αλευραγορά, όπως είναι η ελληνική ονομασία της, ή αλλιώς Καπάνι εξελίσσεται η εμπορική δραστηριότητα της Θεσσαλονίκης εδώ και αιώνες. Διαφορετικοί άνθρωποι αλλά με τις ίδιες ανάγκες. Διαφορετικές εποχές αλλά σχεδόν τα ίδια εμπόδια και δυσκολίες.
Η παλιότερη υπαίθρια αγορά της πόλης, χωρίς συγκεκριμένη ημερομηνία κατασκευής, μόνον κάποιες γραπτές αναφορές του 1498 υποδηλώνουν την ύπαρξή της τη χρονιά εκείνη. Μία αγορά που καταστράφηκε πλήρως δύο φορές από πυρκαγιά, το 1889 και το 1917, ενώ ο σεισμός του 1978 άφησε την αγορά κλειστή για αρκετό χρονικό διάστημα. Ξεκίνησε ως αγορά σιτηρών και αλεύρων, αλλά στις αρχές του 20ού αιώνα προστέθηκαν και άλλα είδη εμπορευμάτων, κυρίως ασβέστης από το γειτονικό Ασβεστοχώρι, σκεύη, τρόφιμα αλλά και μικρά ζώα. Χαρακτηρίστηκε στις 31 Μαρτίου του 1987 ως ιστορικός τόπος με συγκεκριμένους αρχιτεκτονικούς τύπους καταστημάτων, στενομέτωπα, διώροφα με εσωτερικές σκάλες και τοξωτά παράθυρα. Ο σημερινός σχεδιασμός της με τη μορφολογική ομοιογένεια των κτισμάτων της καλύπτει ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο με το δρόμο της Βενιζέλου στα δυτικά, τη Χαλκέων στα ανατολικά, την Εγνατία οδό στο βορρά και την Ερμού στο νότο.
Κυρίαρχο στοιχείο της αγοράς οι άνθρωποι που κινούνται ανάμεσα από πάγκους και προϊόντα. Η λειτουργία της αγοράς σχετίζεται κυρίως με το φαγητό, μία διαδικασία πολιτισμού που εξελίσσεται μέσα στο χρόνο. Μία ανατολίτικη ατμόσφαιρα επικρατεί ακόμη και σήμερα, όταν διασχίζει κανείς το Καπάνι. Αρώματα μπαχαρικών και βοτάνων, φρεσκοαλεσμένος καφές που μοσχοβολά, ψίθυροι και κουβέντες των περαστικών μπερδεύονται με τις φωνές των πωλητών, ενώ πιο πέρα οι ήχοι των εργαλείων από τα ψαράδικα και τα κρεοπωλεία. Η αυθεντικότητα ενός κόσμου που εξελίσσεται μέσα στο χρόνο. Μία περιπέτεια από εικόνες, χρώματα, στενά και αψίδες, που αποτελεί γνωριμία με την κουλτούρα και τη γοητεία αυτής της πόλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου